«Բնական հունի ուղի»

Բնական հունի ուսմունքն ըմբռնելը և դրան համապատասխան գործելը յուրաքանչյուր քաղաքական կազմակերպության գործունեության փիլիսոփայության հիմնասյունը պետք է լինի:

«Բնական հունի ուղին» այն ներդաշնակ իրավիճակն է, երբ տվյալ քաղաքական ուժը հասնում է իր և ժողովրդի մտքերի նույնությանը: Դա այն իրավիճակն է, երբ ժողովուրդը (ազգը) պատրաստ է նրա հետ կողք-կողքի պայքարել, մարտնչել, ստեղծագործել, երբ ժողովուրդը զերծ է վախերից և կասկածներից:

«Բնական հունի ուղին» բարոյականության բարձրագույն ձևն է` ժողովրդի և նրա վստահությունը շահած ուժի միջև:

Նման իրավիճակ մենք ապրել ենք: Դա 90-ականներին անկախության և Արցախյան ազատամարտի տարիներն էին: Նման իրավիճակ մենք վերապրելու ենք կրկին:

«Բնական հունի ուղի» հասկացությունից շեղվելը բերում է անկայունության, անկարողության, անվստահության, պետականության թուլացման: Ստեղծում է գաղջ մթնոլորտ, կեղծիք, տարակուսանք և վախ:

Նման իրավիճակներում մենք հայտնվել ենք, այո՛, որի արդյունքում մեր հայրենիքի տարածքներն ու բնակչության թիվը նվազել է ուղիղ 10 անգամ:

Մեր մեծերը` Խորենացին, Միքայել Նալբանդյանը, Թումանյանը, Նժդեհը, Հ. Ասատրյանը, Չարենցը, Տերյանը, Կոմիտասը, Դեմիրճյանը և մյուսները մշտապես վերլուծել և մեծ ցավ են ապրել մեր պատմական, բարոյական, տնտեսական, տարածքային մեծ կորուստների համար:

Չարենցը «Պատմության քառուղիներում» պոեմում նշել է.

Ջլատվել է այսպես ժողովրդի անեզր

Հավաքական հանճարը զարկիչների հանդեպ,

Եվ դարձել է ահա ժողովուրդը ևս,

Իր տերերի նման անուղի ու անդեմ:

Ու կանգնած ենք ահա ապագայի հանդեպ

Զարմանալի թեթև, զարմանալի անդեմ`

Մերկության պես տկլոր ու անանցյալ:

Մեր մեծերի բացթողումն այն է, որ այս ամենը եղել է լոկ արձանագրություն՝ առանց ելքի ուղիների նշման և բացասական երևույթների վերացման:

Մեզ հարկավոր է ազգային նոր ռազմական դոկտրին (հիմքում պետք է դրված լինի մեր ազգային արժեքների պահպանումը, տարածքային ամբողջականության վերականգնումը և որպես սուբյեկտ տարածաշրջանում թելադրողի դեր ստանձնելը) և ստրատեգիա, ու ոչ մի քաղաքական ուժ, որը կարող է գալ իշխանության, փոփոխման ենթարկելու իրավասություն չպետք է ունենա:

Ինչպես ասել է Սուն Ցզին. «Պատերազմը պետության համար մեծագույն գործ է, կենաց և մահու հիմնաքարը, գոյության և խորտակման ճանապարհը»: Մենք պետք է հասկանանք մի պարզ բան, որ փախչելով դժոխքից չենք ազատվի:

Ըստ Նժդեհի` «Այնտեղ, ուր կա ոգու, այն է ` բարոյական ուժերի ապացույցը, այնտեղ թվական գերազանցությունը, քարը, մետաղը գրեթե կորցնում են իրենց նշանակությունը: Ոգու հետ զինակցողը բարոյական ուժերի հետ է զինակցում, որի միջոցներն աճում են անհավատալիության աստիճան, դառնում անսպառելի: Գլխավոր դերը ժողովուրդների պատմության մեջ խաղում են ոչ արտաքին պայմանները, ոչ քաղաքական կողմնորոշումը, ոչ էլ դիպվածները, այլ իրենց հոգեբանական նկարագիրը»:

Եվ ոչ մի ուժ չի կարող շահել ժողովրդի վստահությունն առանց «Բնական հունի ուղի» գաղափարի փիլիսոփայության, դոկտրինի և ռազմավարության: Մեր ազգը հաղթանակների բնական պահանջ ունի:

Գրիգոր Գրիգորյան

Մեկնաբանություններ